کد مطلب:163250 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:133
هانی بن عروه
«رجال صدقوا ما عاهدوا الله علیه فمنهم من قضی نحبه و منهم من ینتظر و ما بدلوا تبدیلا». [1] .
مسلم بر مختار وارد می شود و سپس به خاطر بدنامی و یا تنهایی مختار، به هانی روی می آورد و در خانه ی هانی به جمع آوری عده و عده می پردازد.
هانی از شیعیان علی و از سابقه داران در حمایت و حمیت است.مردان مذحج را دارد و عشایر هم پیمان را دارد.
وقتی كه منافق هایی از سران عشایر، او را با خیانت و حماقت به قصر ابن زیاد می آورند و او با جاسوس ابن زیاد روبه رو می شود، با قدرت به ابن زیاد می گوید به خاطر دوستی با پدر تو، می توانم به تو امان بدهم و تو را از كوفه بیرون بفرستم.
هنگامی كه هجوم را می بیند، به فكر چاره می افتد و هجوم می آورد ولی او را
می گیرند و ابن زیاد سر و صورتش را با چوب می شكند و گوشت های صورت او را می ریزد.
دوستان احمق او كه از او جدا مانده بودند، فریاد بر می دارند و سپس با شهادت شریح خاموش می شوند وحتی جنازه ی بردار او را كه می بینند كاری نمی كنند.
در حالی كه مسلم تنهاست و مختار هم از كوفه بیرون مانده و گرفتار شده و با شفاعت به زندان افتاده و از كربلا و همراهی حسین علیه السلام هم محروم مانده، این گونه هانی بردار می شود.و این هم عزت و حمایت و حمیت اوست كه تا آخرین لحظه نمی شكند و بازنمی گردد و تسلیم نمی شود.راستی كه این ها آن قدر بزرگ شده اند كه در قطره های آلوده ابن زیاد و یزید پناهی و جایگاهی نداشته باشند.و آن قدر بزرگ شده بودند كه در دنیا و حتی در بهشت نگنجند.این ها آموزگار تشیع به كسانی هستند كه خیال می كنند می توان با ابن زیاد و یزید درگیر نشد و یا می توان در زیر آسمان سوئد و برلین با آزادی بخشان وابسته، سربلند زندگی كرد.
هانی از دوستان می برد و به مسلم می پیوندد و مقهور عناوین خویش نمی شود و حسادت نمی ورزد و به جمع آوری سلاح و مرد، می پردازد و با این قدرت با لو رفتن كار به ابن زیاد امان می دهد تا از كوفه برود.
آن ها كه می توانند این مقدار تفاوت دمای قدرت و ذلت را به راحتی بگذرانند، راستی كه آبدیده اند.این ها كتیبه های ثابت عشقند كه بر این گنبد مقرنس نشسته اند و از كشاكش سرمای زیاد شب و حرارت سنگین روز، همچون كاشی های معرق خط برنداشته اند كه رنگ بریزند و پوك شوند و بشكنند.
این ها هستند كه جام های اول از سلام حسین علیه السلام را می نوشند و حسین علیه السلام بر
یاری و برادری شان گواه است.
سلام الله علیكم ما بقی اللیل و النهار...
مسلم بر مختار وارد می شود و سپس به خاطر بدنامی و یا تنهایی مختار، به هانی روی می آورد و در خانه ی هانی به جمع آوری عده و عده می پردازد.
هانی از شیعیان علی و از سابقه داران در حمایت و حمیت است.مردان مذحج را دارد و عشایر هم پیمان را دارد.
وقتی كه منافق هایی از سران عشایر، او را با خیانت و حماقت به قصر ابن زیاد می آورند و او با جاسوس ابن زیاد روبه رو می شود، با قدرت به ابن زیاد می گوید به خاطر دوستی با پدر تو، می توانم به تو امان بدهم و تو را از كوفه بیرون بفرستم.
هنگامی كه هجوم را می بیند، به فكر چاره می افتد و هجوم می آورد ولی او را
می گیرند و ابن زیاد سر و صورتش را با چوب می شكند و گوشت های صورت او را می ریزد.
دوستان احمق او كه از او جدا مانده بودند، فریاد بر می دارند و سپس با شهادت شریح خاموش می شوند وحتی جنازه ی بردار او را كه می بینند كاری نمی كنند.
در حالی كه مسلم تنهاست و مختار هم از كوفه بیرون مانده و گرفتار شده و با شفاعت به زندان افتاده و از كربلا و همراهی حسین علیه السلام هم محروم مانده، این گونه هانی بردار می شود.و این هم عزت و حمایت و حمیت اوست كه تا آخرین لحظه نمی شكند و بازنمی گردد و تسلیم نمی شود.راستی كه این ها آن قدر بزرگ شده اند كه در قطره های آلوده ابن زیاد و یزید پناهی و جایگاهی نداشته باشند.و آن قدر بزرگ شده بودند كه در دنیا و حتی در بهشت نگنجند.این ها آموزگار تشیع به كسانی هستند كه خیال می كنند می توان با ابن زیاد و یزید درگیر نشد و یا می توان در زیر آسمان سوئد و برلین با آزادی بخشان وابسته، سربلند زندگی كرد.
هانی از دوستان می برد و به مسلم می پیوندد و مقهور عناوین خویش نمی شود و حسادت نمی ورزد و به جمع آوری سلاح و مرد، می پردازد و با این قدرت با لو رفتن كار به ابن زیاد امان می دهد تا از كوفه برود.
آن ها كه می توانند این مقدار تفاوت دمای قدرت و ذلت را به راحتی بگذرانند، راستی كه آبدیده اند.این ها كتیبه های ثابت عشقند كه بر این گنبد مقرنس نشسته اند و از كشاكش سرمای زیاد شب و حرارت سنگین روز، همچون كاشی های معرق خط برنداشته اند كه رنگ بریزند و پوك شوند و بشكنند.
این ها هستند كه جام های اول از سلام حسین علیه السلام را می نوشند و حسین علیه السلام بر
یاری و برادری شان گواه است.
سلام الله علیكم ما بقی اللیل و النهار...
[1] احزاب، 23.